Sürekli duyduğum bi'ithamdan bahsetmek istiyorum; "ben seni çok havalı, soğuk bişiy sanıyodum ama hiç de öyle değilmişsin aslında gayet sıcakkanlıymışsın..."
Eminim bunu duyan sadece ben de değilim. Çünkü artık öyle bi'hâle geldik ki, kimseye güvenemiyoruz bu yüzden de dışarı çıkarken otomatik olarak bi'maske (tamamen korunma amaçlı) takmak durumunda hissediyoruz kendimizi.
Mesela ben... Beni yolda yürüdüğüm zaman gülerken veya tebessüm ederken göremezsin. Kesinlikle tek kaş havada asık suratlı kimseyi siklemez bi'tavır takınarak yürürüm. Abaza çok memlekette laf atan da çok tabii hâliye... Birinin burnunu kırdım birine kafa attım ama baktım olmuyo yani ben ne kadar devam edebilirim bu şekilde diyerek kendi tarzımı değiştirdim.
Hahah hatta üniversiteye ilk başladığım zaman üst dudağımda dikiş vardı baya sekiz dikiş daha alınmamış öyle duruyodu. (O da kavga falan değil babam patlattıydı ağzımı 😂 haketmiştim ama o yüzden bişey diyemiyorum). Tipim tam bi çakinin geliniydi dudağımda dikiş, ağzımda sigara, gözler mavi... Ulam kimse konuşmuyodu benimle ben de huyum gereği benle konuşmazlarsa öldürsen gitmem kimsenin yanına öyle arkadaş edineyim sosyal olayım gibi bi'çabam olmadı hiç. Sonra sonra dikişler alındı falan ben normal bi'tip gibi görünmeye başlayınca arkadaşlarım oldu taa kaç ay sonra söylediler biz senden ürküyoduk çok gariptin hatta korkuyoduk bile falan dediler🙈
Çoğu zaman bu tarz sebeplerden dolayı çok yalnız kaldığım oldu bi'ara cidden ölmek falan istedim hatta bi'insan neden hiç sevilmez hiç arkadaşı olmaz diye hatta 😒
Allahtan o zaman sevgilim vardı da kısmet kaçırma gibi bi'durumum olmadı ya 😂
Yani uzun lafın kısası bazen yalnızlığı seçmediğin halde tipin seni yalnızlığa itebiliyo, insanları dış görünüşleriyle yargılamamak gerek 💁
Ha tabii bir de benim gibi artık yapma tavırlara tahammülü kalmadığı için yalnızlığı seçenler var onlara saygım sonsuz ve başımın üstünde yerleri var ✋
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder