Hoşgeldim Kendim

Selam...
Yine ben...
Evet yazmayı çok sevmem rağmen neden yazmadığımı inan ben de bilmiyorum. İnsan kendini bu kadar rahatlatan şeyden neden vazgeçer ya da vazgeçmek demeyelim de boşlamak, ihmal etmek diyelim, çünkü domates salçası gibi zamanlar geçiriyorum, geçiriyordum gerçi şu an çok farklı değil ama en azından artık salçadan soğana geçebildim diyeyim yani biraz da olsa aşama kaydettim.
Kabus gibi geçen 1(bir) seneydi gerçekten daha fazlası olamaz dediğim anda daha fazlasını da gördüğüm bir yıldı. Belki çoğu için basit gelebilecek şeyler yaşamıştım bilmiyorum ama benim için yaşarken hiç kolay değildi.
Ben bu blog yazısına ilk başladığımdan beri çok sıkı bir takipçim var beni instagramdan da bulup mesaj atmış hatta geçen gün "naabıyon nooldu niye yazmıyon..?" gibi bir şey :) Vallahi onu da ayrıca tebrik etmek gerek ben kendi yazılarımı bu kadar aramıyorum açıkcası. Ama aramam gerektiğini farkettim birkaç gün önce yazı yazmayı aşerdim baya aşerilebilen bir şeymiş yazı yazmak canım çekti yani gittim kağıt kalemi alıp yazmaya başladım bir baktım sonra hayvan gibi sayfalar dolusu resmen içimi dökecek yer arıyormuşum :)
Gerçekten kendi kendime arkadaşlık etmeyi başardığıumı gördüm bu beni biraz gurulandırmadı desem yalan olur :) Çünkü bu yaşıma kadar hep yalnız kalmaktan köpek gibi korkan biriydim ve arkadaşlarım ya da sevgililerim beni terketmesin, benden vazgeçmesinler diye her şeyi yapabilecek bir yapım vardı. Neyse ki artık o eski halimden eser yok şimdi...
Şimdiki problemim de yalnız kalamama korkusu bu ne illet bir şey ya ben bunun ortasını neden bulamıyorum nerede neyi yanlış yaptığımı bir türlü anlayamıyorum bu beni üzüyor. Bir buçuk kiloluk bir beyne sahip bir yaratık olarak onu kullanamamak, hem de böyle bir konu için, haliyle üzülüyorum yani. Çiftleşecek karşı cinsini bulamamış bir panda kadar mutsuz oluyorum açıkcası...
Biri arıyor görüşelim şu gün haberleşelim diyor o gün gelince aramasın diye resmen dua ediyorum ve olası bir arama ihtimaline karşı etkileyici (ya da etkilemese de olur banane diyebileceğim) bir yalan üretmeye çalışıyorum.
Ne olacak sanki dışarı çıksam azıcık sosyalleşsem iki insan yüzü görsem, muhabbet etsem... Bir şey olacağı yok değil mi ? Ama ya olursa ? Ne olur kızım manyak mısın sen..(?) Evime geri dönememekten mi korkuyorum, ya da hesabı bana kitleyecek diye mi korkuyorum, görüşeceğim kişi katil sapık falan da değil... Garip bir tereddüt var içimde, çözemedim henüz dur bakalım illa ki bunu da aşarım hey yavrum hey ben neleri aşmış adamım beee.!
Diyeceğim o ki; hoşgeldim kendim, canım kendim :)